H.A. ve Ş.A. 2010 yılında resmî nikahla evlendi. Argümana nazaran; damat Ş.A., nikah merasimi sonrası düğün yapacağına kelam verdi. Lakin; Ş.A. resmi nikahın üzerinden 3 sene geçmesine karşın bir grup mazeretlerle düğün merasimini yapmaya yanaşmadı. 5. Aile Mahkemesi’ne başvuran H.A., kocasının düğün yapmaması sebebiyle ailesi ve etrafı karşısında küçük duruma düştüğünü, davalının istememesi sebebiyle işten ayrıldığını ve maddi taraftan de büyük dertler yaşadığını, evlilik birliğinin devam edeceği tarafındaki inancını da kaybettiğini de ileri sürerek boşanma kararı verilmesini talep etti. Mahkemede tabir veren davalı koca Ş.A. ise eşini çok sevdiğini, işlerinin yolunda gidememesi sebebiyle düğün yapmadığını lakin mesken kiralamak, eşya almak üzere müşterek hayatın gerektirdiği tüm itinası gösterdiğini, eşinin kendisini affetmesini istediğini belirterek davanın reddini istedi. Mahkeme, davalının kelam verdiği düğünü yapmadığı bu sebeple tarafların bir ortaya gelmediği, bu mühlet içerisinde düğün yapmaması sebebiyle evlilik birliğinin sarsılmasında davalının tam kusurlu olduğu gerekçesiyle tarafların boşanmalarına karar verdi.
Kararı davalı temyiz etti. Yargıtay 2. Hukuk Dairesi, ekonomik durumu uygun bulunmayan eşin düğün yapma zaruriliği bulunmadığına dikkat çekerek mahkeme kararını bozdu. Mahkeme birinci kararında direnince devreye Yargıtay Hukuk Genel Şurası girdi. Konsey; 4721 sayılı Türk Uygar Kanunu’nunun, “Evlilik birliği, ortak hayatı sürdürmeleri kendilerinden beklenmeyecek derecede temelinden sarsılmış olursa, eşlerden her biri boşanma davası açabilir.” kararına dikkat çekildi.
DÜĞÜN YAPILMALIYDI
Kararda şöyle denildi: “Somut olay incelendiğinde; tarafların resmî nikahla evlendikleri, düğün merasimini ise ilerde yapmayı kararlaştırdıkları, sonrasında belge içerisinde bulunan ve davalının da inkâr etmediği düğün davetiyesi ile düğün tarihi ve yerinin belirlendiği ortadadır. Davacının yakınlarının düğüne davet edildiği lakin belirtilen tarihte düğünün yapılmadığı, tarafların da bu sebeple biraraya gelmediği anlaşılmaktadır. Bilindiği üzere, evlenmenin yasal koşulu olmamakla birlikte düğün merasimi, Türk kültüründe bir nevi evliliğin ilanı niteliği taşıyan, ailelerin ekonomik durumları, toplumsal kökeni, eğitim seviyesi ve yaşadığı yere nazaran farklılık gösteren bir gelenek olup, somut olayda da tarafların bu geleneğin yerine getirilmesi konusunda mutabakatları bulunmaktadır. Ne var ki, davalının birtakım sebeplerle kelam verdiği düğünü yapmaya yanaşmadığı, düğün tarihi ve yerinin belirlenerek davetiyelerin de dağıtılmasına karşın bildirilen tarihte düğünün yapılmaması ve düğün için yapılan öteki tüm hazırlıkların sonuçsuz kalması sebebiyle davacı bayanın ailesine ve etrafına karşı küçük düştüğü, bu suretle evlilikte eşine olan inancını yitirdiği, evlilik birliğinin devamının davacıdan beklenmeyecek ölçüde temelinden sarsıldığı tüm evrak kapsamı ile sabittir. Bu prestijle, tarafların karşılıklı sav ve savunmalarına, mahkeme kararında açıklanan gerektirici nedenlere nazaran tarafların boşanmalarına dair mahkemece verilen direnme kararı yerindedir. Açıklanan nedenlerle davalı vekilinin temyiz itirazlarının reddi ile direnme kararının onanmasına oy birliğiyle karar verildi.”
Yargıtay’ın emsal nitelikteki kararı yorumlayan Avukat Fatih Karamercan, “Eşlerin ekonomik zorluklar sebebi ile resmî nikah merasimi akabinde çabucak düğün merasimi yapamadıkları ve düğün merasimini gelecekteki bir tarihe erteledikleri durumda, eşlerden birisinin düğün yapmaya yanaşmaması boşanma sebebi haline gelmiştir. Lakin bu duruma ile ait kelam konusu karar, eşlerin ekonomik durumlarına nazaran yani her somut olaya nazaran değişmesi gereklidir.” dedi.